Ongeveer halverwege de vijf kilometer lopen van afgelopen zondag dacht ik: laat ik mezelf maar eens beter verklaren. Ik ben niet meer geblesseerd. In mijn blogpost schreef ik daarom niet meer dat het ‘pijnvrij’ was: dat is nu weer de default situatie, dus niet meer het vermelden waard.
Het is nog niet helemaal over. Het gebied rond mijn linkerbekken en -heup is nog steeds wat beperkt qua bewegelijkheid. Ik heb sinds een week last van mijn rug, die is kennelijk aan het zoeken naar een nieuwe balans. Vandaag zeurt mijn linkerschouder, maar dat doet-ie wel vaker. Ik ga nog naar fysiotherapeut, chiropractor en osteopaat, en ik doe oefeningen (rekken, ont- en aanspannen) om de laatste restantjes weg te werken en herhaling te voorkomen. Ik ben er dus nog wel even zoet mee.
Ook in een ander opzicht ben ik ermee bezig: ik kan merken dat ik 3,5 maand niet normaal heb kunnen trainen. Mijn duurloop- en zwemtempo zijn ingekakt en op de fiets bereik ik geen heel hoge hartslag. Dat begrijp ik wel, maar het frustreert af en toe toch.
Maar: ik kan weer alles. Sinds een week of twee gaan bij alle drie de sporten zowel lange duur als intensiteit goed. Ik merkte tussen de twee triathlons een groot verschil: waar ik op 1 augustus nog mijn bilspier zich voelde verzetten tegen aanzetten op de fiets en op eieren liep, had ik afgelopen zondag nergens meer last van en voelde ik power in mijn benen bij het lopen. En dat voelde hartstikke lekker!
Ik kan nu dus terugblikken, op 3,5 maand waarin ik voor het eerst ooit een ‘vage’ blessure had: eentje die niet recht-toe-recht-aan beter werd van rust, massage en/of fysiotherapie. Het is me nog steeds niet helemaal duidelijk wat er is gebeurd, wel dat het ging om een subtiel probleem met relatief verstrekkende gevolgen. Het volgende verhaal bevat de hypotheses:
Waarschijnlijk had ik al langer een disbalans in de spieren rond bekken en heup: links stijver, veel spaninng aan de binnenkant van mijn bovenbenen, te veel met mijn bekkenbodem en te weinig met de dwarse buikspier, en mogelijk ook iets met mijn darmen of iets anders in mijn buik. Misschien had ik begin mei een licht vitamine D-tekort en/of iets onder de leden, waardoor een subtiel probleem dat doen ontstond heftigere gevolgen had dan normaal. Dat subtiele probleem was dat ik vermoedelijk mijn bekken heb scheefgetrokken, en ik denk dat fietsen op mijn oude racefiets (langere cranks en lager zadel dan mijn nieuwe triathlonfiets) daar een rol in heeft gespeeld, bijvoorbeeld tijdens de toch al niet zo gelukkig verlopen Kreders Klassieker, al heb ik daar toen niets van gemerkt. Ik heb toen wel heel hard aangezet, en met hard aanzetten op die fiets heb ik vorig jaar wel zoiets voelen gebeuren. Meer in het algemeen ben ik misschien in het voorjaar iets te hard van stapel gelopen met het fietsen. Ik kwam met een goede loopconditie de winter uit, maar mijn lijf had mogelijk iets rustiger moeten wennen aan de fietshouding. Mijn bovenrug ging de scheefstand compenseren, kwam toen erg vast te zitten, en dat leidde tot een schouderpeesontstekinng. Ik heb toen mogelijk iets zelf in stand gehouden door uit ongemak en voorzichtigheid nor meer met ‘dichtgeknepen billen’ te fietsen en te lopen.
Ik ben in die 3,5 maand geadviseerd, onderzocht en/of behandeld door drie fysiotherapeuten, een chiropractor, een osteopaat, mijn vaste masseur, bike-fitter Jeroen, trainers, mijn huisarts, een sportarts en diverse mede-sporters, o.a. Sione en Kitty van de Vrouwentriathlon en via het Triathlonforum. Dat was een hele puzzel, want lang niet alle adviezen waren zinvol. Vooral na het bezoek aan de sportarts ben ik eigenwijs geweest – achteraf gezien gelukkig terecht.
Beter worden kostte ook veel tijd: ‘even’ naar de chiropractor kost me twee uur, want die zit op 40 minuten fietsen. Gelukkig had ik in de zomer die tijd, omdat mijn werk rustig was. Oja, en het kostte ook veel geld, want een deel wordt sosieso niet vergoed, maar ik ben ook nog eens niet aanvullend verzekerd (zeer bewuste keuze overigens). Nouja, dat kon wel lijden. En ik ben hartstikke dankbaar voor al die hulp.
Dat is een van de dingen die ik ervan geleerd heb: vasthoudend op zoek gaan naar de juiste hulp, uitgaande van mijn eigen intuïties. Die vasthoudendheid kenmerkt mij wel, ik gooi tegen zoiets makkelijk een hele bups energie, dat doet me ook goed, dan dóe ik tenminste wat. Ik ben blij om wat het me heeft opgeleverd.
En ik heb er meer van geleerd. Hoogtepunt daarin was de manier waarop ik in Bocholt toch heb kunnen finishen, vanuit de ‘ik zie wel waar het schip strandt’-houding. Ik heb weer kunnen ervaren dat ik mijn eigen rampdenken mag relativeren, vertrouwen mag hebben – want er zijn periodes geweest dat ik bang was dat het einde van mijn sportieve ambities daar was. Rationeel wist ik dat ik zo nog niet hoefde te denken, maar toch.
Ik heb ook weer ervaren hoe belangrijk sport in mijn leven is, vooral als ontspanner. In mei en juni, met ook nog werkdrukte en hier thuis een verbouwing (nog steeds niet helemaal afgerond overigens, we weten sinds gister dat het nog minstens een maand langer gaat duren, urgh), vloog ik tegen de muren op. Sporten was toen een bron van frustratie, teleurstelling en zorg in plaats van plezier, bevestiging en ontspanning. Die maanden waren pittig. Ik ben daar nu in de zomer lekker van bijgekomen, en dat was nodig.
Concrete leer- en verbeterpunten waren verder nog dat ik in de winter ook af en toe op de race- of triathlonfiets ga stappen en het fietsen in het voorjaar rustiger ga opbouwen. Ik ben die oude fiets aan het aanpassen, vitamine D aan het slikken en oefeningen aan het doen voor een betere balans in de spieren rond mijn bekken.
Wat ik verder hoop, is dat dit in mijn gestel een noodzakelijke correctie was waardoor ik weer even voort kan. Ik weet: geen garanties, ik heb het te nemen zoals het komt. Maar ik hóóp dat ik nu een tijdje zonder al te grote problemen lekker verder kan sporten. Op naar dat grote doel van eind augustus 2016: de Ironman. Dat doel staat nog. Of het staat wéér. Gelukkig maar.
Hallo, ik heb sedert een tiental maanden last van een gelijkaardig probleem. Een blessure opgelopen tijdens een krachtoefening op Zwift, waarbij ik aan een lage cadans een hoog wattage moest trappen. Ondanks ik het perfect conditioneel aankon knapte er iets. Sindsdien heb ik vaak de fout gemaakt om wanneer het beter ging wat harder te gaan rijden waardoor de blessure terug kwam. Ik ben vaak naar fysiotherapeuten geweest die meestal met acupunctuur wat zaken verlicht hebben. De oefeningen die ik deed waren bedoeld om de hamstring/quadriceps te versterken. Echter loste dit zoals bij jou niet veel op. En je kan er feitelijk geld blijven aan uitgeven, als er geen progressie is, dan raak je mentaal uitgeput. Een echografie heeft ook niets geholpen, niets te vinden. Zoals je ook zelf aangaf, ga je vaak uit vanuit je eigen intuïtie. Zo ben ik vaak blijven zoeken naar mensen met gelijkaardige problemen, en dan is google hierbij ideaal. Ikzelf fiets enkel, en ben moeten stoppen met lopen vanwege shin splints. Het nadeel bij mij is dat ik mijn linkerbeen (het been met de blessure aan mijn bilspier) niet volledig kan strekken zoals het rechterbeen. Misschien draagt dit ook bij tot de onbalans. Mijn vraag aan jou: wat lijkt nu de ideale stap? De chiropractor? En welke invloed heeft die precies gehad? Ik heb ook gezien dat een bepaalde oefening (zwaan/yoga) geholpen heeft. Kan je zelf nog bepaalde oefeningen aanraden? Alleszins bedankt.
Dank voor je reactie, Peter! Wat je beschrijft is herkenbaar – frustrerend inderdaad. Bij dit soort klachten is iedereen verschillend, dus wat voor mij werkte hoeft voor jou niet te werken. Vandaar dat ik je vraag terughoudend beantwoord: bij mij heeft inderdaad de chiropractor geholpen: de eerste om weer te kunnen sporten, de vierde, jaren later, om een meer structurele oplossing te vinden (heb je dat gelezen? http://www.delftweg9.nl/triathlon/triathlon-algemeen/na-bijna-5-jaar-einde-aan-vage-blessure/ – en helemaal het einde was het niet, ik ben in permanent onderhoud). Ik denk dat daarvoor enkele kleine beetjes van eerder hadden geholpen, en de grote stap vooruit was het rekken van mijn liezen. Ik heb van meer sporters positieve ervaringen met de chiropractor gehoord, maar het is ook een controversiële aanpak. De manipulaties helpen (rechtzetten SI-gewricht vooral) en daarbij de adviezen ook.
Verder denk ik: blijf vooral rondzoeken, als je, zoals je schrijft, zelf het gevoel hebt dat het beter kan. Wat me opvalt, is dat je oefeningen moest doen om je hamstring en quadriceps te versterken. Dat zijn de rechte spieren en de quadriceps is bij fietsers sowieso al goed ontwikkeld. Bij mij waren het juist de niet-rechte spieren die onderontwikkeld waren, en was ook kracht eigenlijk niet het probleem, meer souplesse en coördinatie. Daar hebben yoga en bodybalance zeer zeker bij geholpen.
Ik hoop dat je een oplossing gaat vinden! Als ik je ergens bij kan helpen, hoor ik het graag.