Vandaag een tussendoor-triathlonnetje gedaan: de 1/8 van Triathlon010. Dat klinkt stads en dichtbij, maar het is zo’n 20 kilometer hiervandaan, een half uur rijden, het adres is eigenlijk Zevenhuizen, en het is er heel landelijk. Maar goed, toch een soort thuiswedstrijd. En daarom leek-ie me wel leuk.
Ik ging erheen met lage verwachtingen: ik ben pas net weer heel voorzichtig aan het opbouwen met de restanten blessureleed, ik had niet getaperd en gewoon doorgetraind, en ik heb vorige week zelfs nog bloed gegeven ook.
Desalniettemin ging het toch nog minder goed dan verwacht, dat lag helemaal aan één ding: de watertemperatuur. Kennelijk protesteren mijn luchtwegen ook al tegen 18 graden, dat viel me tegen, en dat is ook wel eens anders geweest – ik kan op het moment slecht tegen kou, ik schreef het donderdag ook al. Net als in Krimpen kreeg ik van mijn hoofd in het koude water een soort inspanningsastma, en daardoor moest ik schoolslag gaan zwemmen, maar dat ging weer amper door het wetsuit. Zwemwater van maar 18 graden, op 1 augustus, ’t is treurig. En wat een worsteling is zwemmen zo, bleh!
Bovendien bleef ik daarna net een tikje benauwd en wilde mijn hartslag bij het fietsen niet tot aan mijn omslagpunt. Dat is op zo’n korte wedstrijd wel mijn streven, maar hij bleef er 10 slagen onder hangen (zie Suunto-data; mijn omslagpunt is 153). Dat ik niet in beste doen was, bleek onderweg dus ook al: manlief kwam me voorbij. Mede dankzij de nieuwe fiets is dat tegenwoordig niet meer zo als ik top ben, dan fietsen we even hard. Dus toen hij langszij kwam, was ik even wat minder happy – en nee, dat zegt niks over onze relatie!
Ook lopen lukte niet volgas. Pas de laatste 2 kilometer lopen ging het lekker. Dat kan trouwens ook nog prima een gebrek aan training zijn.
Maar het belangrijkste: na maanden blessureleed zo goed als pijnvrij! Alleen aanzetten op de fiets gaat nog niet maximaal, wat niet zo handig was op het bochtige parcours, maar goed, ik ben daar toch heel blij mee. En prachtig weer en gezellig, leuk gemêleerd deelnemersveld, dus toch prima. We hebben na afloop nog even staan kijken naar de volgende startseries, want het ging de hele dag door. Indrukwekkend hoe snel de allersnelsten zijn!
Inmiddels weet ik dat ik 8e ben geworden van 38 40+-vrouwen, met de 3e fietstijd (uitslagen), en dat vind ik dan toch zelfs nog wel weer een opsteker.
Hier een fotootje van voor de start, gemaakt door manlief, die toevallig tegenover me stond op het parc fermé. Dat was ingedeeld op achternaam, en de C en de V zitten ver uit elkaar, maar dat kwam toch zo uit (ik stond zodoende wel naast een andere Cornelis, ook wel weer grappig, ook uit een familie die van oorsprong uit West-Zeeuws-Vlaanderen komt, net als de mijne, dus wie weet nog heel ver familie – dat zijn zo van die leuke wissewasjes in het parc fermé die de triathlonsfeer zo leuk maken). Ik sta wat te knijpen tegen de felle zon, want dat was wel weer even wennen na al die weer-misère van afgelopen week – maar erg lekker!
