Van het congres waarvan ik de vorige keer een foto postte en schreef dat ik er niet veel nieuws had gehoord, heb ik toch iets meegenomen dat is blijven hangen: evalueer je proces de dag vóór de wedstrijd. Dat vertelde Kirsten van der Kolk over de aanloop naar haar gouden medaille in Peking. Tijdens de wedstrijd zelf kan er van alles gebeuren wat je beeld van het proces kan beïnvloeden, terwijl dat misschien niet terecht is. 

Overmorgen loop ik de halve marathon waar ik sinds de zomer voor aan het trainen ben, althans, de eerste van de twee, en ik weet het ook nog niet 100 % zeker, want ik ben nog net niet helemaal fit: ik heb nog wat laatste restantjes van alweer een verkoudheid, geen ernstige, maar, zoals voor mij typerend: het duurt weer lang om er echt helemaal van af te komen.

En meteen heb ik daarmee ook het enige ding te pakken dat minder goed is gegaan, als ik terugkijk op mijn trainingsproces: ik ben sinds de zomer drie keer verkouden geweest, waarvan één keer lang en zwaar (november/december). Dat heeft me in totaal ongeveer twee trainingsweken gekost en ook heel wat gedub over wel-of-niet. Mogelijk heb ik ook één of twee keer getraind terwijl ik dat beter niet kon doen, maar dat weet ik niet zeker. 

Nouja, als dat alles is, iets waar ik weinig controle over heb bovendien, dan heb ik dus verder gewoon goed en probleemloos getraind, en dat is ook zo. De aanloop heeft zelfs al wat mooie dingen opgeleverd: meteen op de eerste zaterdag van het jaar liep ik mijn snelste 10 kilometer in jaren, voor zover ik me kan herinneren mijn op-één-na-snelste ooit, en dus een Sara-PR, zoals dat heet: snelste sinds ik 50 ben. Erna ging ik met manlief en Nicole op de foto, alledrie in Sportkunstenaar-tenue:

Twee weken later, op mijn 53e verjaardag, liep ik zelfs een echt heus PR: mijn snelste 15 kilometer ooit. Ik postte hier al: er is hardloophoop! Het was toen wel schitterend weer, dat moet gezegd: het was, op vorig jaar in Nieuw-Zeeland na, mijn zonnigste verjaardag ooit. (Leuk was dat ook manlief aantoonde dat ‘age is just a number’: hij werd, op z’n 61e, 2e, tussen kerels van 33 en 22!)

Ik ben dus erg tevreden met hoe mijn trainingsschema heeft uitgepakt. Ik omschreef dat in december, in het kort: veel aandacht voor techniek, 1 lange, rustige duurtraining op gevoel, 1 middellange training met intervallen van 1 km op halve-marathonsnelheid, 1 korte training met kortere intervallen royaal boven die snelheid, en af en toe een wedstrijd. Die korte trainingen heb ik een aantal keren met Nicole gedaan, één keer in de sneeuw:

Dat ritme heb ik tot in het nieuwe jaar volgehouden, met daarbij als langste duurloop eentje van precies 2 uur (18,3 km), die me relatief makkelijk afging. Echt een feest wordt zo lang lopen nooit, maar het is zeker wel moeilijker geweest.

De laatste maand was de regelmaat eruit vanwege al die bijzondere weekends. Tussen de twee wedstrijden zat ook nog een zware training: nog een keer 2 uur lopen maar dan in die tijd 20 km, als snelle duurloop, ook nog eens onder zware omstandigheden. Dat was een georganiseerde duurloop van de Road to Rotterdam, dus in een gepacete groep met verzorging. Hier komt mijn ’treintje’ aan:

Tussendoor deed ik dan alleen maar zo’n korte training. Desalniettemin werd het pittig en net de laatste weken ga ik dat wel voelen, vooral aan m’n hamstrings en zeker de linker. Beide hamstrings moeten harder werken dan voorheen vanwege mijn andere techniek, met een groter accent naar achter (hielopzwaai) en die linker heeft het zwaarder omdat die heup (al jaren) minder lekker meebeweegt (wordt nog steeds aan gewerkt ook, de laatste tijd met een osteopaat). Ik denk dat ik met mijn opbouw maximaal ver ben gegaan, wat sowieso best wel ver is,  want in de zomer kon ik een paar weken niet hardlopen door een achillespeesblessure, en binnen een half jaar van 0 naar 21,1 km is niet niks, maar het is dus prima gegaan.

Goed, en nou dus op naar twee halve marathons, zondag en – in principe – op 22 of 23 februari. Ik had een tijd rond en liefst net onder de 2 uur in gedachten, en met een PR van 1:58:12 is ook dat mogelijk. Ik heb geen idee wat eruit gaan willen komen. En ook als het niet lukt, kijk ik dus toch met tevredenheid terug op het trainen: ik ben nog nooit zo ver gekomen, met relatief weinig (zwaar) werk. Ik heb bovendien met veel plezier getraind. En dat is dus sowieso mooi.