Het leuke van de sociale media van tegenwoordig is dat zo’n evenement als de Beach2Beah Challenge van afgelopen zondag een boel napret oplevert, zelfs zonder dat ik een eigen camera bij me had. De Facebookpagina van het evenement is een goudmijn. Zie bijvoorbeeld dit filmpje, dat een mooie indruk geeft van het zwemmen in het algemeen en van de golven in het bijzonder.

Deze foto van Luckydivers geeft aardig weer wat ik zondag bedoelde met het intimiderende karakter van de golven als je vanaf het keerpunt terug keek naar start en finish: En ik ging natuurlijk ook op zoek naar mezelf. Bij het keerpunt keek ik wel erg serieus: Maar voor de start, in mijn fel-oranje finishersshirt van Bocholt en met mijn arm over mijn hoofd, en na de finish (je kijkt tegen mijn zijkant, met knotje en wit horloge) aan het ‘bier’ ziet het er ontspannener uit:

Ik heb ook nog wat napret op mijn hand, want mijn startnummer is nog zichtbaar, in een juist ouderwets medium van stift-op-huid, niks chip:

Gelukkig hoefde ik vandaag en gister niet naar een sjieke opdrachtgever! Dat blauwe bandje is mijn sport-ID-armbandje voor geval van nood. Mijn naam staat erop, en manliefs telefoonnummer.

Tot slot: in de nacht van zondag op maandag had ik nog een andere vorm van napret: ik lag in bed voor mijn gevoel nog steeds een beetje te dobberen op golven. De golfslag zat helemaal in mijn lijf!

Edit: ik zie net dat mijn eigen verslag van zondag ook op de Beach2Beach challenge Facebook staat, wat leuk – en het is al 21 keer geliket!