Het is vandaag drie maanden geleden dat ik het zwemmen weer oppakte, en dat zijn goeie maanden geweest, met een boel zwemplezier en -progressie.

De eerste weken was ik bezig met het weer te pakken krijgen van de slag, en dat ging eigenlijk verrassend snel – veel sneller dan vorig jaar. De zwemloze periode was korter en bovendien had ik mijn kracht onderhouden aan het zwemkoord.

In maart ben ik begonnen met de cursus Powerstroke, afgelopen woensdag was de laatste keer. Ik deed die in de winter van 2019/2020 ook. Kort daarna, vlak voor de eerste lockdown, zwom ik sneller dan ooit en dat voelde hartstikke goed. Sindsdien was de regelmaat natuurlijk uit het zwemmen. Als ik weer eens langer achter elkaar wél kon zwemmen, ging ik mede met behulp van de stof van toen op zoek naar die snelheid en het gevoel van toen, maar ik vond het nooit helemaal terug. Vandaar: opnieuw.

Het was opnieuw weer heel leuk en leerzaam – ik was toch enkele essentiële dingen straal vergeten en er waren wat foutjes en slordigheden ingeslopen. Wat ik ook weer leuk vond, was dat trainer Frank er een boel omheen vertelde en bij uitlegde – interessant. We waren maar met drie zwemmers, wat een luxe! Aan het begin en aan het eind maakte Frank filmpjes, hier is een still uit dat van woensdag:

Ik heb voor mijn gevoel weer een grote stap gezet in de effectiviteit van m’n slag – dus op de goede manier druk leveren op het water. In die still zie je bijvoorbeeld een mooi verticaal stuwvlak van hand+onderarm onder m’n elleboog terwijl ik strek en roteer naar de andere kant, en m’n hoofd ligt recht – allemaal dingen waar ik mee bezig ben.

Waar ik nu precies sta qua tijd, weet ik niet. Nog niet zo snel als in februari/maart 2020, volgens mij, ik heb nog wat training nodig want de verbeterde techniek is nog zwaar en vermoeiend – wat ik me ook van toen herinner. Ik heb de laatste tijd steeds veel op techniek getraind en dus geen nieuwe CSS-test gedaan, dat komt binnenkort wel weer een keer. Zwaar trainen heb ik af en toe wel gedaan, dus de opbouw komt wel. Voor mijn gevoel is de ‘klik’ er ook nog net niet zo als na de cursus de vorige keer, of althans: die is er af en toe, dat gevoel van ‘zo moet het voelen’, maar nog niet altijd. Dat komt nog wel.

Ondertussen ben ik ook begonnen met een trainingsgroep, ook bij Tri-Experience, in het buitenbad van Pernis. Door die keer zwemmen in de sneeuw in Amsterdam had ik de lol van het buitenzwembad ervaren, en inderdaad is het in Pernis ook erg fijn zwemmen. De techniek-oefeningen lijken op die van de cursus Powerstroke, maar we zwemmen veel meer, in een grotere groep. Het is heerlijk om baantjeszwemmend de lucht te zien en de opkomende zon. Gister was het omkleden wat frisjes in de wind, maar het water is – in wetsuit – aangenaam van temperatuur. Vorige week zwommen we eerst nog in de mistflarden:

Zowel de cursus als de trainingsgroep start(t)en om 7 uur, en het is ongeveer even lang rijden. Dus dat is steeds voor 6 uur op, gauw aankleden en ontbijten, en dan snel weg. Ook dat heeft zo zijn functie gehad: ik heb daardoor weer kunnen wennen aan ‘vroeg op en weg’ – iets wat ik twee jaar lang niet heb hoeven doen voor mijn werk. Twee jaar lang rolde ik eens een keer uit bed en schoof ik op m’n gemakje achter de computer – dat lukte voor 9 uur altijd wel.

De eerste cursusochtend stond ik dus om 7 uur langs de rand van het zwembad in Rhoon zo van: jemig, wat een ochtend, en nou moet ik nog zwemmen ook! Het went, en sindsdien wordt het lichter. Het gaat dus steeds makkelijker, al is het verkeer wel een dingetje – drukker dan ik me herinner van de vorige keer. Hier zijn twee vroege-ochtend-foto’s uit Rhoon, 30 maart, de tweede is het zwembad:

Het blijft wel lekker om nog voor 9 uur alweer thuis te zijn en dan al gesport te hebben. De werkdag kan dan al bijna niet meer stuk.

Op eigen houtje ging ik toch meestal op het lunchuur of ’s middags. Ik heb vooral techniek geoefend. Het is bijna elke week gelukt om in totaal drie keer te zwemmen. Het werd ongeveer halverwege die periode makkelijker doordat toen ook het Van Maanenbad de laatste coronamaatregelen overboord kieperde. Sindsdien is dat zwembad, met z’n royale openingstijden, ook weer een serieuze optie. Het kan er heel druk zijn, maar ik heb de laatste tijd vooral het omgekeerde meegemaakt: een paar weken geleden had ik de laatste tien minuten het hele zwembad voor mezelf alleen!

Vorige week zwom ik, samen met Henk, ook nog voor het eerst in het buitenwater, bij ons achter in de Schie. 5 mei is een gemiddelde buitenzwemstart: in warmere voorjaren begin ik in april, in koudere pas in de tweede helft van mei. De neopreen cap onder mijn badmuts was eigenlijk al niet meer nodig:

De eerste keer in open water is veelbelovend natuurlijk: wat is er nou mooier dan zwemmen met zicht op pulletjes:

Kortom: de goede tijd van het jaar is aangebroken!