Aangezien ik niet de hele tijd wil zeuren en klagen op dit weblog (ik sport tenslotte voor de lol), hier de lichtpuntjes van de triathlon van vandaag:

• Prima organisatie: alles liep gesmeerd, duidelijk, leuk parcours (vooral het lopen), en een geweldige trakteer-tent na afloop. Het leek wel alsof heel Krimpen aan het bakken was geslagen: allemaal zelfgemaakte taarten en cake en pannenkoeken en andere lekkernijen!
• Fijne sfeer in het parc fermé, mede door het gevarieerde deelnemersveld. Relaxed, gezellig, heel anders dan tussen de cracks van twee weken terug – het gemiddelde niveau was in Bilzen véél hoger, en ik houd toch wel van de gemoedelijkheid van de laagdrempeligere wedstrijden.
• Lekker op de fiets gezeten: geen zadelpijn, dankzij het nieuwe zadel en nog een experiment: vaseline op de edele delen, tegen, jawel, schurend schaamhaar (***bloos***). En dat werkte! Met wind mee was het sowieso lekker fietsen, en ik haalde een flink aantal anderen in.
• Ik heb gedaan wat ik kon, ik heb níet opgegeven voordat het lopen echt te veel pijn ging doen. Ondanks dat die verleiding best groot was. Het zwemmen was twee rondjes, en ik dacht erover om er na het eerste rondje de brui aan te geven. En tijdens het fietsen had ik zulke gedachten ook nog. Maar ik ben doorgegaan. En dat is toch wel fijn. Zo kon ik ontdekken dat er nog een lichtpuntje was:
• Ik kon een beter tempo lopen dan de afgelopen weken. Wel maar 3 km, maar toch. En dat ik er geen 10 zou gaan lopen, dat was verwacht. Zodoende waren mijn wissels ook lekker rustig, zeker de tweede, ik heb toen al even staan ouwehoeren met een official!

(Nouja, en dan even kort de rest: het water was te koud voor mij om goed te kunnen borstcrawlen. Dat viel tegen, hoe wordt zo’n plasje zo veel kouder dan de Schie en het Albertkanaal? Mijn luchtwegen knepen astma-achtig dicht toen mijn hoofd onder water kwam, dat ken ik nog van het koude voorjaar twee jaar terug. Ik kan dan niet genoeg lucht krijgen als ik crawl. Dus ik heb steeds stukken schoolslag moeten zwemmen en verder overleefd. En dat duurde 24,5 minuut ofzoiets, urhg. Het fietsen was zwaar door de wind, en ik kon het gaspedaal niet vinden: mijn hartslag wilde niet lekker oplopen, daarvoor deden mijn benen dan al te veel pijn. De kou? Mentaal, omdat ik wist dat ik toch niet zou gaan finishen? Moe van de overige besognes?  Nouja, en ik had ook nog op het verkeerde knopje van mijn horloge gedrukt (zucht), dus het fietsen niet geregistreerd, en de GPS had het bij het zwemmen ook niet goed gedaan. En ik ben dus na 1 rondje lopen uitgestapt.)