Sinds ik terug ben, hebben al best wel veel mensen gevraagd hoe ik me voelde na de finish, in de zin van: hoe kapot ik was. Nou, dat viel best mee. Ik ben al wel eens véél kapotter geweest, vooral bij meerdaagse fietstochten, en het meest van allemaal tijdens de Tour d’Afrique (vier maanden). Zoiets holt veel meer uit.
In mijn boek daarover schrijf ik over zo’n loodzware dag in Afrika (2008):
De eerste dag in Ethiopië, 8 februari, waren de wegen meteen onverhard. Ik wilde graag om vier uur in het kamp zijn. De dagen ervoor waren druk, vol en stresserig geweest en ik wilde ’s middags even kunnen bijkomen: beetje schrijven, rondrommelen, even liggen om mijn rug te ontspannen. Ik had uitgerekend dat ik daarvoor gemiddeld ongeveer 15 km per uur moest rijden. Dat lukte niet. De weg was slecht, het was heet en we waren voor het eerst stevig aan het klimmen en dat werd in de loop van de dag steeds meer. Op 20 kilometer voor het kamp reed ik gemiddeld 20 kilometer per uur, dus zou het nog een uur duren. Op 15 kilometer reed ik 15 gemiddeld en zou het dus nog steeds een uur duren. Op 10 kilometer reed ik 10 kilometer per uur, op 5, in een steile klim, haalde ik de 5 gemiddeld niet eens meer. Ging ik het kamp ooit halen?
Ik kan er nou om lachen, maar het voelde toen écht alsof ik er nooit zou komen. Toen ik er uiteindelijk was, heb ik eerst een potje zitten janken. De volgende dag heb ik niet gefietst en op de bagagetruck meegereden – ik kon niet meer.
Dat was vermoeidheid van heel andere orde dan een Ironman, vooral mentaal. In de dagen voor de Ironman had ik me bij wijze van spreken een ongeluk geschreven, rondgerommeld en gelegen om m’n rug te ontspannen, en de dag erna kon dat meteen weer. Dan is één zo’n lange dag geen probleem.
Daarom is ook het trainen voor een Ironman anders dan voor een meerdaagse fietstocht. Je hoeft niet steeds de volgende dag op dezelfde manier met die toch al vermoeide spieren door te gaan, zoals ik wel heb gedaan in bijvoorbeeld een 1000-kilometer-fietstrainingsweek in de aanloop naar Afrika. Juist dat type inspanning hoefde ik nu niet te trainen. Na een loodzware dag fietsen ga je lopen of zwemmen. Dat is niet altijd makkelijker of lichter, maar wel anders.
Wat ook een rol speelt, is dat je je bij zo’n Ironman eerst spaart, want er komt nog zo veel, en daarna is de fut eruit. Daardoor heb ik bijvoorbeeld best vlak gelopen eigenlijk. Ja, heel langzaam, maar van harder proberen te lopen en dan de man met de hamer tegenkomen ga je je uiteindelijk beroerder voelen. Overigens, het vlakke lopen is ietsje vertekend doordat mijn eerste ronde trager is uitgevallen door twee stopjes: ik moest een steentje uit mijn sok halen. De eerste keer had ik alleen mijn schoen uitgetrokken, dat bleek niet genoeg, dus ik moest nog een twee keer een bankje opzoeken om ook m’n sok uit te trekken.
Ik ontdekte gister dat ik wel een klein dingetje heb overgehouden aan de hele onderneming: een aanhechting in mijn lies van een beenheffer is een tikje overbelast. Ik kreeg er gister na 5 kilometer lopen last van. Vorige week na 4, maar dat vond ik toen nog passen in gewoon herstel. Het is niks ernstigs, het is ongetwijfeld gauw weer over, maar ik moet daar qua lopen dus wel even geduld mee hebben nu. Afgezien daarvan is mijn hoofd nog meer bezig met 28 augustus dan mijn lijf.
En was ik blij, over de finish? Ja, zeker: dat rondje door het ‘amphitheater’ was geweldig. Ik ging zo hard dat ikzelf helaas onscherp ben (*kuch*), maar de foto geeft een indruk van het felle licht, het enthousiaste publiek en de high fives:
Maar direct daarna had het ook iets wezenloos allenerigs, die enorme lege loods in dwalend, dat beschreef ik al, en ik moest meteen ook wat dingen regelen, namelijk al m’n spulletjes terugkrijgen: fiets en drie tassen. Ik vind: voor het gevoel op dat moment zelf hoef je het niet te doen. Maar ik drijf nu nog steeds wel een beetje op de Ironman-bubbel: de glorie houdt een flinke poos aan!