Afgelopen zondag ben ik begonnen aan het ’toetje’ van het triathlonseizoen: vier wedstrijden, waarvan twee triathlons, later dan ooit voor mij en dus allebei nieuw. Andere jaren zat mijn seizoen er eind augustus/begin september wel op, nu ga ik door tot de run-bike-run in Spijkenisse op 8 oktober, ook nieuw. Alleen de Kethelloop komende zondag deed ik eerder. 

De eerste gang van het toetje was de kwart triathlon van Alphen aan den Rijn. Die had voor mij twee kanten. Eerst maar over de slechtere kant: ik had totaal mijn dag niet. Ten opzichte van drie weken geleden bij Binnenmaas ging alles slechter en finishte ik uiteindelijk bijna een kwartier langzamer (zie Movescount, uitslag), terwijl de omstandigheden zo waren dat het eigenlijk beter had kunnen gaan.

• Over het zwemmen deed ik net zo lang als daar, terwijl de afstand dit keer waarschijnlijk beter klopte en het dankzij de aparte start voor vrouwen en trio’s rustiger was.
  
  

  De start voor vrouwen (rood) en trio’s (geel)

  
  Ik heb lekker gezwommen, maar het ging niet zo hard. Hier kom ik aan, te herkennen aan m’n witte horloge:
  De watertemperatuur viel ook erg mee, dankzij het mooie weer van de dagen ervoor. Het eerste bericht op de website repte van 16,1 graad, het tweede was dit en er kwam zelfs nog een tiende bij – goed te doen, zeker na het ‘afharden‘ van mezelf in de Schie:

  
  

  

  Water uit, knoppie-druk. Ging allemaal goed dit keer.

• Bij fietsen merkte ik dat ik bij een te lage hartslag al zere benen kreeg. Ik ben uitgekomen op een gemiddelde hartslag die hetzelfde was als in Binnenmaas (139), maar een gemiddelde snelheid die 1,7 km/u lager lag dan toen. Terwijl het parcours snel was (een technisch aanloopje en daarna drie recht-toe-recht-ane rondes) en de omstandigheden gunstiger: minder wind en geen hinder van de andere weggebruikers.
  
  Ik zag mijn gemiddelde pas na afloop en eigenlijk viel dat me nog tegen, want ik had op de fiets nog wel een redelijk goed gevoel dankzij het vele inhalen. Met zo’n vrouwenstart haal ik altijd een heleboel vrouwen in, want ik kan sowieso beter fietsen dan zwemmen maar ten opzichte van veel vrouwen is dat nog schever.
  
  

  Op inhaaljacht. Die roze dame had ik even later te pakken.

  
  Ik ben maar door twee vrouwen ingehaald, waarvan eentje duidelijk harder fietste dan ik, en de andere lekker achter een groepje mannen aan stayerde… De mannen waren 10 minuten na ons gestart en die haalden ons dus in. Eén dame kon die verleiding kennelijk niet weerstaan…
  Maar goed, ik had dus voor mijn gevoel de vaart er aardig in, maar het was toch een prestatie ver beneden mijn huidige maat. Terwijl mijn laatste trainingen op de fiets juist heel lekker waren gegaan, ik had gehoopt te kunnen knallen. Maar mijn lijf dacht daar duidelijk anders over.
• Het lopen was gewoon ronduit slecht en naar, op de manier die ik ook in het voorseizoen heb ervaren, zoals in Oud-Gastel. Ik loop dan amper harder dan op duurlooptempo en zelfs dat voelt uiterst moeizaam, met last van mijn darmen (misschien is kool de dag voor een triathlon niet slim) en hamstrings. En dan doe ik er dus meer dan een uur over, over 10 kilometer, pffff….
  Toch ben ik wel blijven hardlopen (nouja, hard…), op één heel klein stukje na, een bruggetje op. En net daar stond manlief te fotograferen, want die vond dat bruggetje wel pittoresk…
  Ik voelde me een beetje betrapt. Nou, gauw het gas er maar weer op dan:
  

Ik had deze bui al een heel klein beetje voelen hangen, want ik had in de vorige week drie keer slecht geslapen. Vrijdagavond en zaterdag was ik bek-af, en ik had weliswaar de laatste nacht bijna 10 uur geslapen, maar één goede nacht is dan niet genoeg om weer helemaal bij te komen.

Bovendien duidt het slechte slapen én het onderpresteren op hormonale onrust. Ik heb na een voorseizoen dat daardoor grotendeels in het water viel een heel stabiele en goede periode gehad, maar sinds een maand ongeveer voel ik het weer meer ‘wiebelen’. Het is niet anders, en gemiddeld wordt het volgens mij wel stabieler. We houden de moed er maar in… 

En dan de andere, leuke kant: het was wel een heel erg leuke triathlon, zeker voor herhaling vatbaar. Met een soort dorpspleintje naast het parc fermé met picnicbanken en kraampjes met koek en zopie en sportspulletjes. Niet te groot en niet te klein en een gemêleerd deelnemersveld. Met een prachtige zwemplas waar je ook omheen loopt. En dus een snel fietsparcours en een aparte vrouwenstart op de kwart. Op twee plekken langs het parcours live muziek:

Een boel toeschouwers, en voor de supporters een bootje om van de start en het zwemmen naar de doorkomst van de fietsrondes te gaan. Manlief heeft daar dankbaar gebruik van gemaakt.

Bovendien was het zondag schitterend weer: stralend zonnig, wat pittoreske mistflarden nog onderweg erheen, bijna geen wind, aangename temperatuur. Heerlijk!

En verder was het in het parc fermé weer erg gezellig. Heel frappant: ineens zag ik naast me diezelfde Feyenoord-handdoek verschijnen die ik bij Triathlon 010 dankbaar als oriëntatiepunt had gebruikt – en ook over had geschreven, die ‘aardige buurman’. Ik keek van de handdoek omhoog, recht in zijn grijnzende gezicht: hij stond al te wachten op mijn reactie, want hij had mij al herkend. En dat is echt puur toeval, want (bijvoorbeeld) zijn achternaam begint met een H (René heet hij, weet ik nu). We hebben er hartelijk om gelachen en het nog even gehad over Feyenoord, want na zaterdagavond pontificaal je Feyenoord-handdoek uitspreiden, dan heb je wel lef natuurlijk. Dit keer kon ik de handdoek beter op de foto zetten, maar René zelf was toen net even weg:

Hij had ook nog met talkpoeder een markering gemaakt om z’n plek snel te kunnen vinden, die zie je links op de foto.

En er waren meer aanknopingspunten in het parc fermé. Als je goed kijkt, zie je rechts boven nog net een hoekje van een zwarte tas met wat groens. Zo’n tas heeft manlief ook: het is de tas van de Ironman van Kopenhagen.

Een moment van echte verwarring had ik toen ik van het fietsen terugkwam, op zoek naar mijn plekje. Ineens lag daar een bekende handdoek: die van Kattendijke-Wemeldinge. Die neem ik zelf ook regelmatig mee naar triathlons en zo veel zijn er niet van – het is een klein evenement – dus even dacht ik: huh? Want de spullen eromheen leken toch niet op de mijne. Onee, ik moet nog twee plekkies verder zijn, bij de blauwe handdoek van de Heinenoordtunnelloop. Dat heb ik de eigenaar ervan na afloop verteld, en ook dat was weer een leuk praatje natuurlijk:

Verder waren er nog wat bekenden van de Vrouwentriathlon, waaronder Hilda, de dame die daarbij in Utrecht al twee keer de 50+-categorie heeft gewonnen en die ik dus al twee keer heb geïnterviewd. Dit keer was ze ook de snelste 50+-dame. En verder was manlief mee voor de gezelligheid, het support en een heleboel foto’s!  

* * *

Op naar de laatste triathlon van het seizoen, morgen al! En al ging het zondag niet zo geweldig, ik weet inmiddels van het wisselvallige presteren van dit seizoen dat ik niet ‘laat maar zitten verder’ hoef te denken. Het kan zomaar ook weer beter gaan. En anders hoop ik dat het gewoon weer opnieuw heel leuk wordt!