Gister heb ik tien kilometer gelopen, voor het eerst sinds de sesamoïditis. Het baart me een beetje zorgen dat dat wel gek traag is, maar toch overheerst tevredenheid: het opbouwen van het hardlopen is voor wat betreft die blessure volledig probleemloos gegaan. Toen het eenmaal over was, was het meteen weer helemaal goed. Wat dat betreft leek die ontsteking meer op een botbreuk dan op van die vervelende, langdurig zeurende ontstekingen aan de voeten.

Het enige waar ik last van heb gehad was dat die voet niet alleen acht weken niet had hardgelopen, maar daarvan de eerste zes weken zelfs helemaal niets had gedaan, ook niet normaal wandelen. Ook daarin leek het op de gevolgen van een botbreuk. De spieren sputterden dus eerst wat tegen, met kramp en spierpijn. Maar dat bouw je natuurlijk makkelijk op.

Ik schrijf dit zo nadrukkelijk omdat ik hoop dat mensen in dezelfde positie als ik in februari dit lezen. Toen ik net de diagnose had gekregen, ben ik gaan googlen en toen kwam ik alleen maar dramaverhalen tegen over sesamoïdits. Verhalen over drie maanden gips, operaties en jarenlang pijn. Ik realiseerde me wel dat internet een vertekening naar het extreme geeft, maar toch…Het duurde tien dagen voordat ik de orthopeed sprak die me toen gerust stelde.

Dus, voor wie hier googlend terechtkomt: bij mij was sesamoïditis (acuut ontstaan) na zes weken over, na acht weken kon ik weer beginnen met hardlopen en na nog eens zes weken liep ik alweer tien kilometer. Zonder een centje pijn aan de sesambotjes of omgeving. 

Er resteert nog wel één probleem, en dat ziet er zo uit:

Van de orthopedische inlegzolen krijg ik rechts (de ‘goede’ voet) blaren. Ze zijn al een keer aangepast, maar dat heeft het niet opgelost; binnenkort moet ik opnieuw, maar dat is nog even niet gelukt want dat kost erg veel tijd: afspraak maken, ziekenhuis, kan hier in de buurt alleen op dinsdag, moet ik een paar dinsdagen achter elkaar de hele dag elders aan de slag, daarna ook nog ophalen, in de tussentijd kan ik ze niet gebruiken… Gedoe.

Gister dacht ik: ik plak die plek af met Compeed, dat moet toch goed gaan. Nou, niet dus, want daaraan heb ik dat felrode gedeelte te danken: een blaar om de pleister heen. Dat is het derde niveau blaar, urgh. Het deed gisteravond vervelend pijn. Het is ietsje ontstoken zo te zien. Vandaag dus even rustdag, in plaats van het geplande stukje lopen.

Voorlopig maar even zonder die steunzolen. Ik was al begonnen met afwisselen, dus soms wel en soms niet. Ook dat gaat goed –  ik heb die zolen niet per se nodig. Maar ik heb er bijna € 200 voor betaald, dus ik wil ze ook niet zomaar afdanken. Een blaar is een veel minder groot probleem dan sesamoïditis, maar ook dit moet wel opgelost!