Kijk nou:

De Zwemvierdaagse volbracht dus, en het was verder ook erg leuk. Het bleef in dat laatste uur steeds erg rustig, en zo kon ik elke dag lekker m’n baantjes trekken.

Ik heb alle vier de keren 40 baantjes rustig achter elkaar doorgezwommen, de hele tijd bezig met techniek. Ik ben tevreden over hoe die zich ontwikkelt. Vallend kwartje deze week was dat het zou kunnen zijn dat het links minder goed gaat dan rechts omdat ik tijdens de doorhaal met links ademhaal, en dan dus met mijn aandacht meer bij dat ademhalen zit dan bij het goed plaatsen en stuwen met m’n rechterhand (een tip in de meest recente analyse van Roy van Zwemanalyse.nl). Vandaag heb ik me tien baantjes achter elkaar op die linkerhand gericht, en dat hielp. Mijn linkerarm werd er wel moe van, misschien laat ik die anders net iets te veel zwabberen.

En elke dag was er wel iets bijzonders:

• Dinsdag zwommen we overdwars, want de beweegbare bodem van het ondiepe was stuk, er stond maar een paar centimeter water op en ze waren bezig met een spoedreparatie. Dat was een boel keerpunten en piepkleine baantjes, want het zwembad is maar vier banen breed. Het vele keren wende echter wel.
• Woensdag waren er naderhand oliebollen en heb ik een babbeltje gemaakt met de badmeester, die onder andere vertelde dat ze voor zo’n eerste keer tevreden waren met de 55 deelnemers. Ze hopen dat het evenement bekender en populairder wordt, zeker ook in de buurt.
• Vandaag was er dus die medaille, waarmee ik door een luikje in de tijd stapte: ik weet zeker dat ik vroeger ook zo’n medaille gehad heb, ze zijn sinds de jaren zeventig niet van vormgeving veranderd! Dit is de bronzen, want het is de eerste keer. Op naar zilver, want ik vond het beslist voor herhaling vatbaar.