De hele triathlon is niet het enige lange-termijnproject waarmee ik bezig ben; sinds voorjaar 2011 laat ik ook mijn haar groeien. Ik heb mijn hele leven kort haar gehad, en ik was benieuwd hoe het is om lang haar te hebben. Sowieso, maar zeker ook omdat ik een gezonde, voluminueze bos heb die best gezien mag worden. Zelfs met toenemend grijs erin. Het is in de tussentijd, met ook wat stappen terug om het een beetje toonbaar te houden, tot op mijn schouders gegroeid ondertussen, het langste haar dat ik ooit gehad heb.

Over dat lange haar is een boel te zeggen, laat ik het hier tot één ding beperken: dat het best onhandig is bij het sporten. Aanleiding voor deze blogpost nu is dat het buiten best wel koud is, en dat dat lastig is als ik ben wezen zwemmen. Het duurt namelijk hartstikke lang voordat dat lange haar droog is, en zo zit ik dan op de fiets terug uit het zwembad met die koude, vochtige kop. Ik zou het in het zwembad kunnen föhnen, maar dat kost veel extra tijd en ik houd daar helemaal niet van.

Ik zet dus nu maar een latex badmuts op in plaats van de gebruikelijke stoffen, maar die zit niet zo lekker (toch een beetje een soort condoom over je hoofd), en ook die houdt het ook niet helemaal droog. Dat heeft dan weer een ander nadeel, want ik kan mijn haar dan natuurlijk ook niet onder de zwembaddouche uitspoelen, dan is alles voor niks, en zo blijft er dus onder dat latex zwembadwater zitten – bleh. Mijn haar dan thuis alsnog uitspoelen kost helemáál veel extra tijd en gedoe.

Dit komt nog bovenop eerder ondervonden onhandigheden bij het zwemmen: dat dat haar in mond, neus en ogen hangt als ik het los houd, en dat het zich in het water uit zijn knotje of staartje loswurmt. Vandaar dus die stoffen badmuts, waar ik overigens wel vrede mee heb: het is een kekke bandana, die lekker zit, en in een kleur die ook goed zichtbaar is in open water.

En dat is dus allemaal nog los van de andere sporten: van het haar dat in mijn ogen hangt bij het hardlopen, en dat nu wel braaf in een knotje blijft zitten, maar in een tussenfase was ik afhankelijk van een haarband. En dat een knotje dat goed zit voor hardopen in de weg zit onder een fietshelm, dus bij een triathlon moet ik het knotje bijna in mijn nek leggen, en daar was afgelopen seizoen mijn haar nog aan de korte kant voor plus dat het zich dan weer moeilijk onder een badmuts laat stoppen. Ja, staart kan ook, maar dat vind ik geen gezicht, daar is mijn haar ook nog niet lang genoeg voor. Misschien komend seizoen wel?

En dan zwijg ik nog over de haren die ik de hele tijd overal tegenkom, ook op plaatsen waar dat beslist niet de bedoeling is, zoals in mijn eten of de afvoer van de wastafel verstoppend. Je schijnt ongeveer 100 haren per dag te verliezen, en het maakt voor hun zichtbaarheid nogal uit of dat lange of korte zijn, zo merk ik.

Gedoe, hoor, lang haar, en dat is allemaal nieuw voor mij. En juist daarom is het ook leuk, want ik houd van nieuwe dingen, dat zit ook achter het hele triathlon-avontuur. Want ik kan wel mopperen over die knotjes, tot begin van dit jaar wist ik niet eens hoe je er eentje maakte, ik heb dat moeten leren van een YouTube-filmpje (geweldig wat die jonge meiden kunnen voor de camera!). En dat soort dingen, daarom is het toch de moeite waard.