Wanprestatie

Twee weken geleden was ik nog blij met een PR, vandaag heb ik één van mijn grootste sportieve wanprestaties ooit geleverd, volgens mij: bij de triathlon van Krimpenerwaard, die vanwege blauwalg helaas een run-bike-run werd, ben ik al na 3,5 van de eerste 7,5 km hardlopen uitgestapt. Ik voelde me doodmoe, en kon alleen als ik heel langzaam liep (boven de 6’30/km, met een hartslag meer dan 15 slagen hoger dan normaal) voorkomen dat mijn ademhaling ging piepen. Het wilde echt helemaal totaal niet. 

Toen ik vanochtend erheen ging, had ik op zich goede hoop om ‘m relaxed te volbrengen (zonder zwemmen is de lol er een beetje af, zeker met m’n huidige loopvorm), maar eenmaal op gang dacht ik: hmm, ik had het eigenlijk kunnen voorspellen. Ik ben moe, leeg en uitgewrongen.

Duidelijkste fysieke aanleiding is weer eens de overgang. Ik werd twee weken geleden ongesteld, en sindsdien heb ik vier dagen gehad zonder bloedverlies. Ik ben dus al bijna non-stop twee weken ongesteld – ofzoiets: twee keer heel kort achter elkaar, heel lang met een pauze erin, of nog iets anders. Inclusief de bijverschijnselen van vadsigheid, buikpijn en een zweterige nacht slecht slapen. In elk geval, qua menstruatie de raarste overgangsgril tot nu toe.

In die twee weken heb ik ook nog eens: (1) allergische uitslag gehad van iets, dat is net weer weg en jeukte gelukkig niet heel erg, maar heeft toch anderhalve week geduurd, (2) een recordweek aan declarabele uren gedraaid, vorige week – maar dat was natuurlijk ook een heel pittige werkweek, (3) stevig getraind, deze week, inclusief het eerste openwaterzwemmen (het duurde lang, maar nu is het water superlekker) en (4) nog wat andere dingen gedaan, waaronder naar een concert van Kiss woensdag, wat ook vermoeiend was, met lang staan en laat naar bed (maar het was ook leuk, zie deze recensie). En oja, ik had begin deze maand ook nog bloed gegeven. Toen wist ik nog niet wat me boven het hoofd hing!

Alles bij elkaar was ik verspreid over de afgelopen twee weken een dag of vijf ’s avonds totaal afgedraaid, en soms ook overdag merkbaar moe in een periode waarin ik toch al wisselvallig presteer en qua lopen een stevige vormdip heb (zie eerder). Ik had afgelopen week ook al wel in de gaten dat ik maar matigjes herstelde en me bepaald niet top voelde.

Nouja, en dan was het ook nog tropisch warm vandaag. Daar kan ik normaal gesproken goed tegen, maar misschien vandaag niet? Hardlopen voelde in elk geval als marteling – ik heb mezelf de rust gegund waar mijn lichaam om smeekte.

Ik heb me daarna wel vermaakt met kijken en ik heb ook nog foto’s kunnen maken van manlief. De eerste twee zijn van z’n doorkomst na het eerste rondje van de afsluitende 5 km (2 rondjes) hardlopen, en de derde is wazig maar toch de moeite waard, want dat was net voor de finish, hij haalde daar nog iemand in. Het zag er bij hem sowieso nog relatief energiek uit, ondanks dat hij het ook heel warm had gehad:

Henk aan het hardlopen

Henk haalt in

Goed, moed verzamelen, uitrusten en verder gaan. Maar op een dag als vandaag ben ik heel blij dat er dit seizoen niet over een paar maanden iets Heel Groots moet…


Reacties

Wanprestatie — 1 reactie

Laat een antwoord achter aan Nicole Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.