Hoogste tijd voor mijn volgende update. Sinds het weekend gaat het een stuk beter met mijn voet – de diclofenac doet zijn werk, denk ik. Af en toe loop ik – op schoenen met een beetje behulpzame zolen – alweer bijna normaal, maar het gaat nog wel op en neer, zowel tussen de dagen als op een dag.
Ik kom net bij de orthopeed vandaan en ook die vond het geen heel ernstige kwestie (‘milde’ sesamoïditis). Het moet vanzelf echt wel weer helemaal overgaan, ook al zit er misschien een scheurtje in het mediale sesambotje, maar dat maakt verder niet uit voor de aanpak. En die is: nog een paar dagen doorgaan met de diclofenac en een speciaal zooltje laten maken om de plek te ontzien. Op internet was ik ergens iets tegengekomen over drie maanden gips, en daar had ik toch wel een nachtje slecht van geslapen, maar gelukkig is dat allemaal niet nodig. Dat dacht ik inmiddels al, maar ik ben toch verder wel gerustgesteld.
Wel drukte de orthopeed me op het hart om het hardlopen niet te overhaasten, want dat vergroot de kans dat dit een chronische blessure wordt waardoor ik uiteindelijk helemaal niet meer kan hardlopen. Ik mag pas gaan hardlopen als ik pijnvrij door de dagen kom, en ook het hardlopen zelf mag beslist geen pijn doen. Dat heb ik in mijn oren geknoopt – liever nu wat langer wachten dan op termijn met nog veel gebakkenere peren zitten.
De orthopeed dacht aan een combinatie van overbelasting en pech als oorzaak, maar dan wel het soort overbelasting waar iedereen die hardloopt in principe last van heeft, zo van: je voeten krijgen dan nou eenmaal ook meer te verduren. Dus ook niet per se iets om me heel erg zorgen over te maken.
Als het zo doorgaat, verwacht ik dat ik over één à twee weken weer heel voorzichtig een hele klein stukje kan hardlopen. Of dat snel genoeg is om eind augustus een Ironman aan te durven weet ik niet. In de afgelopen week ben ik me wel gaan realiseren dat ik van de 0 in de titel van dit weblog ook best een 1 kan maken. Maar ik geef het nog niet op!
Het gaat verder op het ogenblik best wel lekker allemaal. De overgangshormonen zijn een stuk rustiger dan eerder. Ik heb geen griep, en dat is geloof ik ook al het vermelden waard (wat een boel zieken, zeg!). Ik heb wel lol in de alternatieve trainingen, ik fiets me een ongeluk op de stadsfiets en heb dinsdag genoten van een zonovergoten woon-werkritje naar Den Haag. Het is druk met werk, dus helemaal niet zo heel erg om iets minder uren te sporten dan anders. Dus: voorlopig houd ik de moed erin!