Nee, ook in het Deens is het gewoon triathlon, zonder streepje door de o, maar ik word altijd een beetje melig van die taal, zeker nu we verblijven in het plaatsje Øm. We zijn daar dinsdag aangekomen, met als hoofddoel manliefs Ironman van Kopenhagen, morgen. Maar gister heb ik ook zelf getriathlond, op precies dezelfde plek. Ik ontdekte maandag dat dat kon, heb me snel ingeschreven, en gister een 4:18:4 volbracht. Deze blogpost gaat vooral daarover, want manlief heeft zelf uitvoerig geblogd over zijn laatste voorbereidingen, met een leuke fotopagina en het verhaal over zijn en onze belevenissen deze week.

Nouja, heel even dan: voor mij is het inderdaad leuk om alles zo nog eens opnieuw mee te maken, maar dan zonder eigen wedstrijdspanning. Een deel lijkt wel op vorig jaar, van het commerciële Ironman-circus….

…. tot het piepkleine en rustige dorpje waar we in een Airb&b zitten (zie Henks foto’s) en veel ons gemak houden, want ja, Henk moest rusten. Ik voel me een beetje een cultuurbarbaar, al hebben we nog wel thee gedronken in het voormalig woonhuis van Karen Blixen en een hunebed bezocht (op een wandelingetje).

Maar er zijn ook verschillen, sommige frappant. Het is logistiek ingewikkelder hier: de twee wisselzones en de aanmeldplek (plus beurs) liggen kilometers uit elkaar, in een serieus grotere stad (met bijbehorende verkeers- en parkeerproblemen) dan Vichy. Het lijkt relaxter, minder opgefokt (minder überhip geklede deelnemers, minder compressiekousen), maar het is ook rommeliger: Henk moest gister lang in diverse rijen staan, wat ik niet vind passen bij het vele geld dat je voor zo’n evenement betaalt. 

Echt een domper was dat woensdag het fietsparcours niet stond uitgepijld, wat we wel verwacht hadden na vorig jaar en na onlangs Limburg. Met het simpele printje dat we hadden konden we het niet vinden, dus onze verkenning liep heel anders dan verwacht. Henk nam dat vrij laconiek op, ik zelf zou er erg van in de stress geschoten zijn (maar mogelijk was het mij niet overkomen en zou ik het beter hebben voorbereid – dat is een typerend verschil tussen ons; hij heeft zo in de aanloop beduidend minder stress dan ik).

Maar goed, verder alles onder controle, en zodoende kon ik me gister richten op mijn triathlon. Triathlonnetje: mijn kortste afstand ooit, 400 meter zwemmen, 18 kilometer fietsen, 4 kilometer hardlopen. In tijdsduur dus ook de kortste: 1u13:45. Met de laatste starttijd ooit: 18u52.

Én het was de rommeligste triathlon die ik ooit gedaan heb. Manlief vond het daarom wel heel vermakelijk om naar te kijken!

De rommeligheid zat hem ten eerste in het parc fermé, nouja, dat was dus niet fermé, er liepen gewoon toeschouwers door, en de deelnemers van één startserie zaten door het hele parc verspreid, dus de een kon nog aan het inrichten zijn en dan kwam de buurman al wisselen, dus dat liep elkaar enorm in de weg.  

En ten tweede zat het in het fietsen. Het was zo’n echte laagdrempelige breedte-triathlon, met deelnemers op fietsen met boodschappenmandjes en kinderzitjes enzo, en die reden soms nog geen 20, terwijl er ook snelle mannen op triathlonfietsen langszoefden (alles te zien op de foto hieronder, ik rijd in het midden). Dat alles met een paar honderd tegelijk op twee rondjes van 9 km, één weg heen en weer zonder afscheiding. Dat was knetterdruk, niet-stayeren was onmogelijk (werd ook niet op gecontroleerd, en ik zag er elkaar duwen).

Daarbij zaten er per rondje twee 180-graden-bochten in, waarvan één heel smalle, en net daarvoor nog twee krappe bochten, op nat wegdek – het had net ervoor een beetje geregend. Ik heb er één zien vallen en ze waren ergens bij twee ambulances bezig, dus heel erg op mijn gemak zat ik niet. 

Het enorme niveauverschil was verder ook wel te merken: bij het verlaten van de eerste wisselzone ging er een dame doodleuk op haar kont op de weg zitten om daar haar schoenen aan te trekken, lekker in de weg voor alles achter haar. En bij binnenkomst voor de tweede wissel liep er voor mij een kerel op z’n dooie gemak en daar kon ik niet voorbij. Nouja, maar heel hard om lachen ook.

Verder was het wel leuk. Het zwemmen vond ik super. De temperatuur viel me mee: 18,6 graden, hoorde ik. Dat zou voor mij koud zijn voor 3,8 km, maar voor 400 meter zeker niet. Het water in de (kustmatige) strandlagune is kraakhelder, geweldig, je ziet alles! En het is brak (Oostzeewater). Het ging in overzichtelijke plukjes tegelijk, om de vijf minuten, en het maakte niet zo veel uit in welke start je precies ging (chipregistratie).

Het fietsen ging afgezien van de samengeknepen billen prima, al viel m’n gemiddelde wel wat tegen (30,5), maarja, je komt op een kleine 18 km vier keer tot bijna-stilstand door die 180-graden-bochten. Daartussenin kon ik wel stukken doorknallen. Op de gewone racefiets, want die was mee naar Denemarken vanwege de parcoursverkenning.

Lopen ging minder, ik kreeg wat buikkramp (milt? darmen?). Dat heb ik anders nooit, maar misschien speelde de gekke starttijd (onder etenstijd) een rol; we hadden tussen de middag al warm gegeten. Het parcours was wel leuk, om die lagune heen, over een bruggetje en dan de terugweg slingerend door mini-duintjes.

De wissels waren traag want de wisselzone was die van de Ironman en dus eigenlijk veel te groot, ik heb bij de eerst wissel 430 meter gelopen! De zwemstart en -finish waren ook die van de Ironman, maar die fietsen dan helemaal weg; hun tweede wisselzone is elders, in het centrum van de stad. Alles stond al klaar voor zondag; we zwommen om hun eerste en laatste boei heen. Wel grappig, zo ‘parasiteren’ op een ander parcours.

Zo finishte ik dus, ongetwijfeld best wel aardig in het veld. Uitslagen zijn er nog niet, want vandaag is er nog een start (donderdag ook al), en alle uitslagen komen bij elkaar. In totaal gaat het om 6000 atleten, 2000 per dag, maar ik had de indruk dat het er gister minder waren. En bijna allemaal Denen, dat was ook wel grappig, ik heb bijna geen woord Engels gehoord. Ik had zelfs ook al google translate nodig gehad om me in te schrijven, want ook dat ging in het Deens.

Voor de rommeligheid en het ’tweedehands’ parcours vond ik het wel duur (60 euro), en het zakte net een beetje onder wat ik organisatorisch acceptabel vind, vooral door die open wisselzone, waar toch heel wat spullen zomaar liggen. Gelukkig kon ik mijn portemonnee en paspoort nog aan manlief geven. Maar qua heel diverse en laagdrempelige breedte-triathlon was het erg leuk natuurlijk, en daar ben ik helemaal voor. En ik heb er onder andere een bidon, medaille en finishers-t-shirt aan overgehouden.

En nou nog één nachtje slapen voor manlief. Alles onder controle: hij is fit, heeft goed kunnen trainen, geen gekke dingen en de aanloop deze week was relaxed. Ik ben benieuwd hoe hij het gaat doen. Dat is heel anders dan eigen wedstrijdspanning, al is morgen ook de evaluatie van het trainingsschema dat ik voor hem had geschreven en de adviezen die ik hem had gegeven, als trainer en ervaringsdeskundige. Duimen jullie voor hem, vanaf 7u45 tot…???