Wat een week! Het begon vorige week donderdag, 30 april, toen ik niet wist dat het zwembad eerder sloot vanwege de meivakantie en ik maar een half uurtje zwemtijd overhield. Glibberend over de natte zwembadvloer voelde ik iets raars in mijn rechterheup – ik zal me wel verstapt hebben, dacht ik nog, verder geen aandacht aan besteed.

Toen kwam zaterdag, met het aanrijdinkje en het kapotte achterwiel. Zondag voelde ik een klein dingetje aan de achterkant van mijn linkerbeen, ook bij het hardlopen. Ook niet veel aandacht aan besteed, totdat het na het hardlopen meer pijn ging doen en de dag erna zelfs bij elke stap binnenshuis – hamstringblessure. En die heup, die voelde ook nog steeds vervelend.

Wat al langer zeurde, was mijn nek – die wel vaker vastzit, ik moet die met enige regelmaat door de fysiotherapeut met manuele therapie los laten maken. Een paar weken geleden ook, maar hij was opnieuw vast gaan zitten en aan het begin van deze week zelfs muurvast, met pijn door mijn linkerschouder tot aan mijn elleboog aan toe – en scherpe pijn zelfs, bij sommige bewegingen, en ik kon er ’s nachts niet goed op liggen ook.

Kortom: aan het begin van deze week voelde ik me een wrak. Zwemmen deed pijn, lopen durfde ik al helemaal niet vanwege de hamstring, en fietsen alleen voorzichtig. En dat anderhalve week voor mijn eerste wedstrijd! Daar werd ik niet vrolijk van, zal ik maar zeggen. En ik ben voldoende beweegverslaafd om ook last te hebben van een paar dagen niet sporten. Woensdag, na ook nog een slechte nacht door die schouder, was ik strontchagrijnig.

Inmiddels is het weer wat beter. Vanochtend is mijn nek weer losgemaakt, en constateerde de fysiotherapeut geen rare dingen met mijn bekken ofzoiets, dus kennelijk is het allemaal toch gewoon pech, misschien iets raars gedaan zonder het te merken, eerst met die heup en later met die hamstring. Die twee dingen knappen nu ook goed op; Masseur Marcel vond het zelfs een verrassend grote vooruitgang tussen het extra bezoek van woensdag en mijn reguliere bezoek van vandaag. Ik slik nu een paar dagen diclofenac om alle ongein wat tot bedaren te brengen. En ik doe heel rustig aan – dan maar niet morgen in Limburg gaan fietsen, zoals eigenlijk het plan was.

En dan ga ik langzamerhand weer durven hopen dat ik volgende week toch gewoon kan starten. Zo’n week als de afgelopen, dat is vooral een grote mentale uitdaging. Vertrouwen houden, koppie erbij, en het nemen zoals het komt. Maar ik ga liever gewoon sporten.