Sinds vorige week is het voor mij qua werk zomer-rustig: weinig afspraken of deadlines. Dat gaat bijna elk jaar zo, en is altijd een uitgelezen kans om aan klusjes toe te komen die al een tijd wachten. Die noteer ik op een soort lange-termijn-to-do-lijst. Het meeste is werkgerelateerd of huishoudelijk. Ik heb vandaag al een paar klusjes kunnen wegstrepen, lekker.

Eén van de oudste dingen op het lijstje is het punt ‘Blog: prijzen, zwembaden, herrie’. Dat waren drie thema’s waarover ik wilde schrijven, en die bedacht ik al ergens in de loop van het seizoen van 2019. Het was er niet zo van gekomen en toen kregen we corona en leek het nogal zinloos om het te hebben over de prijzen van triathlons, de doolhoven in zwembaden en de herrie bij evenementen. Dat leken luxeproblemen in een tijd dat er niets doorging en de zwembaden dicht waren.

En zo stonden die thema’s eindeloos op de to-do-lijst. Ze blijken niet aan relevantie ingeboet te hebben. Nouja, die herrie bij evenementen, de keiharde muziek uit slechte speakers vooral, dat zou ik echt uit mijn geheugen moeten opdiepen dus die laat ik even zitten. Maar over geld en zwembaden wil ik wel degelijk iets actueels kwijt.

Vorige week moest ik in Delft zijn en dat kwam zo uit dat ik daar kon gaan zwemmen – elders zwemmen doe ik graag, en het is er al lang heel weinig van gekomen door de lockdowns en het vele thuiswerken. Nu dan. Ik keek wel op dat m’n reservering voor het Sportfondsenbad € 6,10 kostte, voor drie kwartier.

Sodeju, wat is dat duur.

Eenmaal daar hoorde ik dat de gemeente het niet subsidieert en dat dat dus de prijs is waarvoor het commercieel is uit te baten. Oef. Hopelijk blijft Rotterdam subsidiëren.

Even later begreep ik dat er ook nog 5 minuten van de tijd af gingen, om voor mij onduidelijke redenen. Omgerekend kostte het zwemmen € 9,15 per uur, voor een doodgewoon 25-meter-badje. Ter vergelijking: in Zwembad West kost een los kaartje € 4,20 voor een uur. Al was dat vorige week theorie, want dat zwembad was toen dicht vanwege corona-besmettingen.

Nou maakt voor mij die paar euro niet uit natuurlijk, maar mij is in Zwembad West wel eens opgevallen hoe druk het is als het ‘euro-zwemmen’ is, of was, ik weet niet of het nog bestaat: vrijzwemmen voor € 1. Het zwembad staat in een arme wijk van Rotterdam, en dan is zelfs € 4,20 nog te veel. We ‘moeten’ allemaal bewegen, maar dan moet dat niet te veel kosten. Waarom de gemeente Delft het zwembad niet subsidieert, geen idee. Slim lijkt het me niet.

Iets soortgelijks bedacht ik twee seizoenen geleden ook over triathlons. Zo’n evenement is veel eenmaliger dus minder van invloed op het beweeggedrag, maar dan nog hoop ik dat er triathlons blijven bestaan die weinig kosten. Ik heb de inschrijfgelden rap zien stijgen in de afgelopen jaren. En wel zo dat ik denk dat de toegankelijkheid onder druk komt te staan.

Eén van de kostenposten waar ik bijvoorbeeld mijn vraagtekens bij zet is die van de tijdregistratie met matten en chips. Dat is hartstikke leuk natuurlijk, precies je splittijden weten, maar het drijft de prijs nogal op en veel triatleten hebben dusdanige sporthorloges dat ze zelf ook een aardig eind komen met precisie-meten. .

Wat daar net de afgelopen weken nog bijkomt is dat ik de indruk heb dat het juist de kleine, niet-commerciële evenementen zijn die het momenteel moeilijk hebben de boel georganiseerd te krijgen. Een commerciële organisator als TriHard, waarvan ik net TriRotterdam deed en TriAlmere nog op de agenda, die redt het wel. Maar ik vond m’n sprint met € 55 een prijzige triathlon en voor dat bedrag net niet goed genoeg georganiseerd – vooral dat de medailles op waren vond ik echt een blunder.

Inmiddels is er weer veel onzeker en zijn twee evenementen die ik op mijn verlanglijst had staan geannuleerd: de Hoeksche Waard Challenge, georganiseerd door een vereniging, en de Branderszwemtocht, nogal op het goede doel gericht. Kan toeval zijn, maar ik ben bang dat het dat niet is. Hopelijk lukt het die organisaties na twee verloren jaren toch overeind te blijven.

Tot slot nog even terug naar de zwembaden. Wat in Delft ook niet zo’n succes was, was dat het qua coronamaatregelen voor mijn gevoel een stap terug in de tijd was: je mocht je voor het zwemmen niet omkleden, wat voor mij betekende dat ik de wc in moest, want ik had er al niet meer aan gedacht dat ik m’n badpak aan moest hebben en dat was knap onhandig geweest ook, met eerst naar Delft fietsen voor een lunchafspraak en daarna pas zwemmen. In de banen gold bovendien een eenrichtingverkeer, wat betekent dat je steeds onder de kurken door moet duiken. Dat is in Zwembad West zelfs nooit geweest, en bijna alles is daar weer gewoon.

Door corona is zodoende nog extremer dan wat ik eerder ook al had geobserveerd: dat elk zwembad anders is. Ik ben er in de loop der tijd in een heel aantal wezen banenzwemmen, en ze zijn allemaal verschillend. Ik heb heel wat lopen dwalen en stuntelen met poortjes, kluisjes, hokjes en douche-knopjes.

Daar wilde ik lang geleden al eens over schrijven: dat er zo weinig eenheid zit in het ontwerp van zwembaden. Okee, een luxe-probleem. Maar met ook nog sterk verschillende corona-maatregelen kan het best behelpen zijn. Ik voelde me donderdag in Delft niet op mijn gemak. Een echte uitwedstrijd.

Zo, en nu kan ik ‘blog: prijzen en zwembaden’ afstrepen, ‘herrie’ laat ik nog even staan.