Vorige week is op Zijwielrent een stuk verschenen van Robin, mijn halve-marathon-maatje van februari en toen gastblogger hier. Vandaag leek me wel een mooie om de link ernaar te posten. Het gaat namelijk over het virtueel fietsen van de Marmotte. Dat deed Robin afgelopen winter – en later ook nog de Cinglés du Mont Ventoux.
Vandaag zat ik zelf voor de televisie met een hoofd vol herinneringen aan de Marmotte (ik reed ‘m in 2003 ofzoiets – lang geleden in elk geval). De Tour-etappe ging namelijk over diezelfde bergen. De laatste, de Alpe d’Huez, zelfs helemaal hetzelfde, de cols daarover (Galibier, Télégraphe en Croix de Fer) andersom. Sowieso is de Marmotte wel te vergelijken met een Tour-etappe.
Ik reed ‘m ‘echt’, ik zou wat Robin deed niet na willen of kunnen doen. Ik ben een uitgesproken buitenfietser. Een úúr binnenfietsen vind ik al helemaal niks, laat staan tien of meer.
Desalniettemin heb ik veel respect voor Robins prestatie. De nieuwsgierigheid naar hoe zoiets is, die kan ik me ook goed voorstellen. Van die nieuwe dingen ervaren als schuurplekken van de handdoeken. Enzovoort – lees zelf maar, hij schrijft er zelf mooi genoeg over!
Leuk he?, tijdens het kijken van de etappe gisteren zag ik voortdurend herkenbare stukjes. Nu nog in het echt!
Ja, altijd leuk als de Tour over bekend terrein komt. Wat ik me nog herinner: in het echt kun je er marmotten horen. Niet tijdens de Marmotte, dan is het te druk, ik ben er ook een keer geweest met een klein groepje. Gister was er even precies een camerashot van die kant van de berg, net over de top van de Croix de Fer.