Ik dacht het in augustus al een beetje: het kriebelt bij manlief toch ook wel. Is hij misschien een beetje jaloers op mijn prestatie, mijn finishersshirt, mijn status als Ironman? En jahoor… ondertussen staat Henk ingeschreven voor de Ironman van Kopenhagen, op 20 augustus! Hij is dan net 60 geworden, dus hij kiest net als ik een markante leeftijd uit voor zo’n groot doel.
Ik heb dus alvast maar net zo’n soort fotobalk voor hem gemaakt als die van mij hierboven. Hier zwemt-fietst-loopt Henk in 2016, op weg naar een hele triathlon op z’n 60e!
Het komende seizoen draaien we de rollen dus om. Ik ga mee als verzorger, mental coach, chauffeur, kok, fotograaf en noem maar op. Ik verheug me op een ontspannen weekje Denemarken (we doen weer AirB&B) en ik ben ook heel benieuwd hoe het is om naar een Ironman te kijken, zonder zelf aan de bak te hoeven.
Want aan de bak, dat gaat manlief! Ik ga zijn trainingsschema maken, gebaseerd op mijn eigen ervaringen, maar hij is een veel betere loper, en gaat dus minder hard z’n best doen op het zwemmen (schoolslag overleven is genoeg) en fietsen (maximumtraining van 6 uur). En hij gaat oefenen op langzaam lopen, want dat lijkt hemzelf nog een grote valkuil: dat hij aan het begin zijn gewone marathontempo gaat lopen en er dan halverwege het lopen alsnog doorheen komt te zitten.
Henk zal ook moeten oefenen met eten en drinken, want kan een marathon nog wel op water en anderhalve slok sportdrank, maar voor een hele triathlon zal hij toch iets meer moeten gaan leren nuttigen. Dat is nieuw voor hem – soort luxeprobleem: hij kan altijd met zo ongelofelijk weinig eten en drinken toe dat hij daar weinig moeite voor hoeft te doen. Ik moet op veel kortere dingen al beter voor mezelf zorgen. En dan nog vond ik het eten en drinken tijdens zo’n lange en zware dag een hele toer.
Wat de omgekeerde rollen ook betekent, is dat ik me in mijn wedstrijdplanning aan die van Henk aanpas. Hij wilde, net als ik afgelopen jaar, in juni een halve triathlon doen, ter voorbereiding. Hij wilde daarvoor graag opnieuw naar Bocholt. Ik hoefde niet per se een halve, en had ook nog wel een oogje laten vallen op een wedstrijd in Amsterdam. Maar goed, hij naar Bocholt, dan ik mee.
Nou is Bocholt een heel populaire triathlon, die heel snel uitverkocht raakt. Dus toen de inschrijving begon, op een zondag in december om 12 uur, zaten wij elk achter onze PC om onszelf zo snel mogelijk in te schrijven. Bij mij ging dat als een trein, maar Henk moest even het nummer van zijn chip zoeken – en toen kon het al niet meer. Vol! Binnen 10 minuten!
Hij heeft zich toen maar voor de Olympische afstand ingeschreven, maar dat was natuurlijk de omgekeerde wereld: stond ik ingeschreven voor een afstand die ik niet per se hoefde, en hij voor eentje waar hij in de aanloop naar zijn Ironman niet zo veel aan had. We hebben dus meteen de organisatie gemaild met de vraag of we konden ruilen. Ze reageerden toen super aardig: we staan nu allebei aangemeld voor de Mitteldistanz!