Ik heb ongeveer vandaag (ik weet het niet meer precies) een maf jubileumpje: ik ben al twee jaar niet verkouden geweest. In de week van 10 februari 2020 was ik verkouden – en sindsdien niet meer.
Voor mij is dat uniek. In normale winters ben ik altijd een aantal keer verkouden, waarvan minstens één die of zo ernstig is dat ik me ziek moet melden en/of die vervelend lang duurt, met hoesten en/of holte-ontstekingen, en soms andere meer freaky vervolg-dingen, zoals een snotje dat tot wel een jaar of langer blijft hangen in m’n kaakholte, een door het hoesten gekneusde rib of een zombie-status door nachtelijk hoesten. Ik noem de vele, langdurige en soms stevige verkoudheden dan ook wel de gezondheids-story-of-my-life.
Ik ben een paar jaar geleden een keer 13 maanden niet verkouden geweest, dat was al een record. Toen had ik de winter overgeslagen door naar het Zuidelijk Halfrond te gaan. Dit keer zijn het natuurlijk de coronamaatregelen die me ook voor andere virussen behoeden: minder sociaal contact overall en het thuiswerken in het bijzonder. Normaal schud ik een paar keer per week een fiks aantal handen, deel ik een ruimte met wisselende groepen, en reis ik in soms bomvol OV. Ik vermoed ook een rol voor de verminderde blootstelling aan airconditioning in de kantoren van m’n opdrachtgevers, want daar kunnen mijn luchtwegen slecht tegen. Voeg daarbij de mondkapjes en de extra handhygiëne (tegen verkoudheidsvirussen veel belangrijker dan tegen covid). Misschien speelt wat meer regelmaat in mijn leven, vooral in mijn dag- en nachtritme, ook een rol.
Ik kan dus ook al heel lang op dit punt totaal onbekommerd doortrainen – kom daar eens om. Ik heb ook al een hele tijd niet of nauwelijks andere pijntjes, in elk geval niet zo dat ik niet kan trainen. Wat een weelde!
Als je me twee jaar geleden had gezegd dat ik twee jaar niet verkouden zou worden, had ik je niet geloofd. Dat denk ik veel vaker: als ik toen had geweten wat ons boven het hoofd hangt… Ik zou ook zó de coronacrisis willen inruilen voor een paar stevige verkoudheden. Ik vind het nog steeds naar en ook moeilijk – ik vind dat we op dit moment bezig zijn met een reusachtig experiment met de volksgezondheid.
Maar ik probeer wel de lichtpuntjes te zien. Twee jaar niet verkouden is heerlijk, en voor wat betreft dat ‘boven het hoofd hangen’: als iemand me dat twee jaar geleden had verteld, had ik gedacht: ik word gillend gek. Dat is niet gebeurd, het gaat in het algemeen gewoon best goed met me. ‘Naar omstandigheden’ zeg ik er dan bij, want mijn leven is wel eens leuker geweest, maar ja, dat geldt voor de meeste mensen.
Ik hoop zelf nog steeds de covid-dans te ontspringen, maar niet tot elke prijs en ik ben ook bang dat er niet aan te ontkomen zal zijn. Als het thuiswerkadvies gaat vervallen, bijvoorbeeld. Ik kijk uit naar meer dynamiek in mijn werkende bestaan, maar ik vind het ook spannend en ben van plan dat handenschudden nooit meer te gaan doen. Maar dan nog. Nouja, als het blijft bij hooguit een paar dagen grieperig, dan heb ik nog steeds gemiddeld qua virussen steengoeie jaren natuurlijk.