Vandaag is het dan zo ver: ik ben 50! Vannacht met manlief middernacht afgewacht, en op zo’n moment verandert er dan dus gewoon helemaal niks, hahaha! Sara niet gezien, en Abraham ook niet, en de mosterd staat zoals altijd in de koelkast of op tafel (zie foto). Verder alles okee, en straks is het feest!

De afgelopen weken heb ik wat zitten mijmeren over waarom ik deze stap nou zo veel groter vind dan eerder 20, 30 of 40 worden. Ik heb drie redenen gevonden:

1. Rond de 50 zijn de effecten van het ouder worden echt niet meer te ontkennen. Bijvoorbeeld: anderhalf jaar geleden deed de varifocusbril zijn intree, en dat was een grote opluchting, want ik was daarvoor toch al een tijdje behoorlijk kippig. Ik had het hier onlangs over de overgang, ook zoiets wat rond deze leeftijd onafwendbaar is. Grijze haren en rimpels is wat geleidelijker, maar ook dat slaat toe natuurlijk. Net de laatste weken ben ik bovendien nogal uit vorm en heb ik een beetje gekwakkeld, en dat maakte dat ik me ook ineens veel ouder voelde. De weg omhoog heb ik inmiddels gelukkig ook wel weer gevonden, maar toch: enige twijfels over aftakeling kan ik niet ontkennen en dat maakt zo’n leeftijdsgrens confronterender.
2. Er zijn een boel  50+-zaken waar ik niet mee geassocieerd wil worden en die vaak ook een nogal problematiserend karakter hebben. Van de 50+-partij blijf ik politiek gezien graag verre, als het gaat over bewegen voor 50+’ers denk ik: nou, dat is echt héél anders dan wat ik doe, en ook de 50+’er op de arbeidsmarkt is alleen maar probleem-probleem-probleem. 50+-reizen is nog tot daaraan toe, al denk ik daarbij ook: oh, nee, alsjeblieft! Ik voel me daar allemaal nog veel te jong en dynamisch voor. Want okee, die veroudering is onafwendbaar, maar mijn belastbaarheid en energie zijn echt nog niet veel anders dan tien jaar terug.
3. Een heel persoonlijke. 20 worden kan ik me niet meer herinneren, 30 worden ook niet als verjaardag, maar ik weet nog wel dingen van dat jaar, 1996. Dat jaar zat ik toch wel heel erg op de bodem. Op mijn 40e verjaardag gingen manlief en ik in ondertrouw en stond me een heel nieuw leven te wachten: we hadden net een huis gekocht en gingen trouwen en samenwonen. Oftewel: tussen mijn 30e  en 40e is er ongelofelijk veel ten goede veranderd. Manlief leren kennen dus, eigen baas geworden, het fietsen ontdekt. En dat zijn nog maar de meest tastbare veranderingen: mijn leven is in die tien jaar pas echt begonnen. Die steile route omhoog is er sindsdien niet meer.Tussen de 40 en de 50 heb ik bovendien meer voor mijn kiezen gehad – ik noem alleen maar de dood van mijn moeder in 2009. Dat maakt dat de afgelopen tien jaar zwaarder leken dan de tien ervoor. Maar de afgelopen dagen realiseerde ik me bij al dat terugblikken dat dat juist een reden is om dankbaar te zijn. Die verworvenheden van de tien jaar ervoor zijn gewoon gaan lijken: gelukkig getrouwd, veel aan het sporten, een goedlopend eigen bedrijf. Maar zo gewoon en vanzelfsprekend zijn ze helemaal niet.
   Ik heb een boel om dankbaar voor te zijn. Op mijn 50e. Nouja, dat soort dingen komen bovenbubbelen, op weg naar zo’n mijlpaal.

Zo, en nu tijd voor feest! Eerst nog 50 baantjes gaan zwemmen, dat hoort op zo’n dag als vandaag. De echte bikkels doen 50X100 meter en ik zou misschien in een uur net 50X50 kunnen halen, maar mijn pols is nog niet helemaal je-dat (zie punt 1 van hierboven) dus ik doe het lekker rustig aan. Wel hoop ik dat ik mijn gloednieuwe ‘shorty’ wetsuit (foto volgt) mag uitproberen: het cadeautje van manlief!