De Ironman is inmiddels zo lang geleden dat ik wel kan stellen dat ik er niks aan heb overgehouden, in de zin van: geen virus of bacterie opgepikt. Het had me niets verbaasd als dat wel was gebeurd, want de hygiëne was allerbelabberdst. Ik had me dat van tevoren  niet gerealiseerd, en had ook nergens gelezen dat als je vatbaar bent of per se niet ziek wilt worden, je beter een handreiniger meeneemt. Ik geef ‘m hier dus maar als tip! Je hebt van die piepkleine flesjes daarvan, die heb ik ook in mijn tassen sinds ik in een smerige trein-wc het noro-virus opliep, in 2007, vlak voordat we naar Afrika gingen. In Afrika ben ik niet zó ziek geweest!

Ik heb in de loop van de dag op diverse dixi’s van twijfelachtig allooi gezeten, die ook nog eens steeds twijfelachtiger werden: het water erin raakte op en achter op de bril van de laatste lag een heuse drol.

Bovendien heb ik van tientallen mensen eten aangenomen, soms recht uit hun handen, zoals tucs. En klakkeloos naar binnen gewerkt.

Ik heb een enkele keer wat water over mijn handen gegooid, uit mijn bidon, uit een bekertje, of door een vrijwilliger uit de spuiten. Zeker als ze ook nog eens gingen plakken van de gel. Dat was alles 

En dat bij een door vermoeidheid langzaam-maar-zeker ondermijnd rakende weerstand, die wellicht toch al niet op z’n best is vanwege het ‘scherp staan’ van de topvorm.

Maar het is goed gegaan. Ik heb er onderweg mijn schouders over opgehaald: de incubatietijd van dat soort infecties is lang genoeg om eerst gewoon te kunnen finishen. En nu is-ie echt wel verstreken.

Klein dingetje dat wellicht in mijn voordeel werkt: ik was niet helemaal uitgemergeld. Mijn gewicht is, na een dipje in Luxemburg waarna ik bewust meer ben gaan eten, stabiel gebleven: net boven de 60 kilo, mijn normale topvormgewicht. Ik heb me in Frankrijk niet gewogen, maar eenmaal thuis was het ook dat weer. Na drie dagen bunkeren was mijn eetlust ook alweer terug naar normaal. Er zal nu wel een kilootje bijkomen, maar dat is helemaal prima. Om me ook komende winter de virussen van het lijf te houden!

En tot slot nog een andere toiletbezoek-gerelateerde tip: een los broekje is op de fiets bij zo’n lange onderneming handiger dan een triathlonpakje. Dat zou ik een andere keer anders doen. Het ISM-zadel zit het beste met het dunne zeempje van mijn pakje, een gewone fietsbroek voelt als een dikke luier. Dus ik had daar speciaal iets voor moeten zoeken. Nu was het wat behelpen.