Morgen loop ik de tweede halve marathon van dit seizoen. Vier weken geleden was de eerste, die een leuke dag opleverde maar nog niet zo’n geweldige prestatie. Er is in die vier weken veel gebeurd, bijna meer dan in de maanden daarvoor:

• De oorlog in Oekraïne natuurlijk. Die houdt me zeker bezig, ik vind het afschuwelijk en verder vooral verwarrend. Gelukkig kan ik het ook loslaten, ik heb er geen last van, slaap er niet slecht van ofzoiets, wat ik om me heen wel hoor.
• Het weer: we zijn een storm of drie verder, waarvan Eunice ingrijpend was en tot stormschade leidde aan ons huis. Op het hoogtepunt vond ik het ook wel even eng. Daarna was het hordelopen over de omgewaaide bomen. En toen… werd het record-zonnig. Dat heb ik opgezogen als een spons; ik knapte daar merkbaar van op. Hier is een foto van het Parkrun-parcours, de day after Eunice, Parkrun afgelast toen; op alle foto’s hieronder is de zon:

• De corona-versoepelingen. Ik ben weer gaan zwemmen, dat is leuk en gaat verrassend lekker. Ik heb in het algemeen ineens weer een leven: ik ga zelfs af en toe de deur uit voor werk en ik doe leuke dingen, variërend van loopjes tot theater, film en borrelen bij een opdrachtgever. Ik geniet daar met volle teugen van, maar heb ook al een paar keer de incubatietijd afgeteld en daarna opgelucht ademgehaald. Nee, nog steeds geen covid gelukkig. Hier zijn foto’s van de twee loopjes:

Kustcross Walcheren: door de blubber in het bos waar ik als kind ook al speelde

Nicole en ik op een medaille-selfie, na de prachtige Vestingloop Gorinchem – ons eerste weer wat grotere evenement

• Wat dingen met werk en familie, zowel leuke als zorgelijke en sowieso vrij intensief – voor hier houd ik het daarbij, al komt een leuk dingetje hier binnenkort wel langs hopelijk. Ik moest ook nog halsoverkop naar de fietsenmaker omdat mijn Afrika-fiets na een tijdje stilstaan niet meer in beweging was te krijgen – nog niet opgelost overigens. En ik moet zo nog de deur uit voor een werkmiddag op locatie in Amsterdam!
  Dat ik veel aan mijn hoofd heb, is trouwens niet per se slecht voor mijn prestaties – ik heb wel eens wat ‘overfocus’, en dat is nu zeker minder dan vier weken geleden. Dat is misschien juist goed. Al moet ik dat dus eigenlijk ook juist weer niet verwachten, want ik presteer vaak juist het beste op onbevangen momenten.
• Ik voel me weer beter. Ik heb af en toe een klein vlaagje hooikoorts, maar waar ik toen een beetje dipje leek te hebben, is dat gevoel van vadsigheid weg, zit ik niet meer scheef, herstel ik merkbaar beter en heb ik voor mijn gevoel meer energie. Niet zoals vorig jaar in de zomer, ik zou denken: ertussenin.
  Alle trainingen gingen goed. Ik had een kleine week rust nodig na die vorige poging, deze week was weer voor het taperen, en zo bleef er net iets meer dan één trainingsblokje van twee weken over: ik deed het reguliere programma (zie die vorige post), met zesde training (die Vestingloop van de foto hierboven, een rustige maar leuke 5 kilometer) en een extra lange duurloop. Samen was dat flink pittig: ik had de herstelweek wel nodig. Aan het eind van die extra duurloop liep ik manlief tegen het lijf die deze actiefoto van me maakte:

Voor mijn gevoel ben ik er opnieuw klaar voor en dus misschien net wat beter dan vier weken geleden. De omstandigheden lijken ook gunstiger: minder wind, zacht. Desalniettemin heb ik geen idee of waar ik voor heb getraind, een tijd rond de 2 uur, er morgen wél uit wil komen. Dat is en blijft bij mij de vraag.

Anders dan vier weken geleden heb ik geen privé-haas, maar is het wel een officieel georganiseerde loop. Dus: op naar Dordrecht!