Gelijk maar de daad bij het woord gevoegd, en een halve marathon gelopen. In Gouda, waar ik vorig jaar mijn PR liep. Doel was om niet zo kapot te gaan als bij de vorige twee halve marathons, en te zien of die scherpe pijn in mijn linker bovenbeen nu inderdaad tot het verleden behoort.

Mooi startnummer!

Welnu, doel bereikt. Geen pijn in mijn been en niet kapot gegaan, redelijk vlak gelopen, en zo voor het eerst een halve marathon uitgelopen zonder in de laatste kilometers van voor niet meer te weten dat ik van achter nog bestond, zeg maar. Daar ben ik blij mee. Nog even afwachten of ik morgen geen rare spierpijn heb, en dan kan ik concluderen dat ik inderdaad uit het lappenmandje ben. En ook fijn om te weten dat het kan, een halve marathon lopen zonder op een hoop te gaan.

Enige relatieve aan dit verhaal is mijn tijd en snelheid. Ik kwam uit op 2u04. Dat is dan dus wel de langzaamste van de drie halve marathons van dit seizoen, niet zo heel veel harder dan mijn duurlooptempo (ongeveer 2u10), en heel veel langzamer dan de tijd die ik in de benen denk te hebben (1u55). Ik had niet de beste dag, ik was ietsje moeïg en ik had moeite met het vinden van het ‘gaspedaal’. Ik heb me eerst gespaard uit voorzichtigheid en in de tweede helft lukte versnellen niet meer.

Maar daar moet ik dus niet mee zitten. Doel was écht om pijnvrij te lopen, en dat is gelukt. Het is zo de eerste pijnvrije halve marathon geworden, want niet alleen de twee van dit seizoen, ook bij de drie in eerdere jaren, inclusief die in Gouda van vorig jaar, waren de laatste kilometers een marteling. Het blijft me verbazen hoe moeilijk het is voor mijn benen om langer dan een uur hard te lopen. Nouja, dan nu eerst maar wat minder hard.