Oftewel: zoek de verschillen met vorige week:

HIj heeft pedalen, hij heeft een raar blauw achterbandje gekregen, er hangt een slap koordje van achter naar het stuur (vrijwel onzichtbaar: een stuurschakelaar), hij staat voor op de heel wereld tegelijk (atlas) en achter hangt-ie in een stellage die ‘Tacx‘ heet.

Op de pedalen na (die moesten er sowieso op) staat alles in functie van die Tacx, als binnenfiets.Zo’n bandje is nodig omdat een gewone wegband snel wegslijt op zo’n ding, de atlas ligt daar om de fiets horizontaal te krijgen, en het draadje gaat naar de stuurschakelaar waarmee ik de weerstand kan regelen. Dus: Louise is aan het tacxen. Hartstikke warm, in de woonkamer, binnenkort verhuist alles naar boven, waar we niet stoken.

Dat ik ooit op een Tacx zou gaan zitten, wie had dat gedacht? Het is een hartstikke eenvoudige, zonder allerlei computer-simulaties van beklimmingen enzo, en het is dan ook alleen maar om in deze gure en vooral winderige wintermaanden alvast aan de houding te wennen. En dat is nodig – de nieuwe fiets zit hartstikke lekker, alleen is de houding zwaar voor mijn bovenarmen. Die hadden gister ook al gezwommen, maarja, dat is straks bij de triathlon ook zo. Ik hield het gister na een kwartier al voor gezien, het zal sowieso niet veel langer dan een half uur worden. Dat binnenfietsen, dat is maar niks, vandaar ook dat ik het nooit eerder deed. Het is écht alleen vanwege die nieuwe houding.

Nouja, en een beetje om mijn benen los te kunnen fietsen na een lange duurloop misschien. Gister was geen lange duurloop, maar een korte – ik was lopend naar het zwembad. En zo werd het dus een drievoudige trainingsdag, waarop ik heb gezwommen, gefietst én hardgelopen. Doet ze anders nooit, nouja, zeker ’s winters niet.

En omdat-ie zo leuk is: uit de volgende foto blijkt dat ook thuis mijn benen snel kunnen gaan!

Enne, ‘wat heb ik nou aan mijn fiets hangen?’ – dat was een gevleugelde uitdrukking van mijn vader; ik heb hem al in meer dan twee decennia niet gehoord. Tijd voor een herwaardering!