Het is een aloude Loesje-poster waar ik sinds een dikke week steeds mee in mijn hoofd zit. Want wat is het lekker weer en wat zijn de herfstkleuren mooi dit jaar!

Mijn twee fietstrainingen van de afgelopen week stonden helemaal in dat teken, en dat terwijl het in beide gevallen om ‘gewoon’ woon-werk-fietsen ging. Nouja, dat wil bij mij dus zeggen: thuis-opdrachtgever-fietsen. Als dat praktisch haalbaar is, doe ik dat graag.

Vorige week maandag gaf ik ’s middags een training in de buurt van de Zevenhuizer Plas (die ik in augustus ben overgezwommen, maar dat terzijde). Heen rond lunchtijd onder een stralende, warme zon langs de Rotte – heerlijk. Terug was de zon net onder aan het gaan, en dat gaf prachtige, melancholieke kleuren, opnieuw langs de Rotte. Okee, als je dan wat verder om je heen kijkt zie je de flats van Ommoord en dergelijke, maar dichterbij is het toch alleen maar landelijk, en schijnen die laatste zonnestralen op bomen, water, gras en een enkele paardenrug. Geweldig.

Gister fietste ik naar Den Haag. Ik vertrok in de kille mist, en toen ik in Delft even niet oplette, was die zomaar weg. ‘Hallo wereld!’ dacht ik. In Rijswijk zag ik de zon boven de daken uit komen piepen, en eenmaal in het centrum van Den Haag was het stralend zonnig met een kraakblauwe lucht.

Op de terugweg was het bijna meteen donker, maar toen vond ik het simpelweg heerlijk om buiten te zijn, want ik had het binnen de hele dag net iets warm-benauwd gehad. Een uur lang herfstlucht inademen is dan letterlijk een verademing, zeker het laatste stuk, voorbij Delft, toen het rustig werd. Bovendien gaf het me een kick om te merken dat mijn benen beter voelden dan ’s ochtends: er was weliswaar een werkdag overheen gegaan, maar ze waren duidelijk alweer meer hersteld van de lange duurloop van de dag ervoor.

Soms denk ik wel: het is best een boel gedoe, dat ‘zakelijke’ fietsen. Ik sleep kilo’s spullen mee, kan mijn fiets niet fatsoenlijk stallen (bij de Rijksoverheid zelfs niet, dat stelt me nog steeds teleur), sta me in de wc om te kleden, douchen ho maar, en ik kan mijn kleren ook niet uithangen. Het naarste moment van de dag is altijd bij vertrek die nog licht-klamme en muffe spullen weer aantrekken. En dan is het druk, in Den Haag vooral, maar later in Delft opnieuw. En donker dus. En vanwege het omkleden kost het me alles bij elkaar toch een boel extra tijd, ten opzichte van de metro.

Maar toch. Ik doe niets liever. Vanwege die Loesje.